Ererat qe frynin nga malet ndollen shi,
Nga rete e zeza me nuk dukej qielli,
Mengjeset nuk ishin si gjithe te tjeret,
Ne horizont, kishte kohe qe nuk dukej dielli.

Per nje cast ne qiell dielli u shua,
Rrezet e tij sikur i drodhi magjia,
Une drejte qiellit shpejte zgjata duart,
E i mblodha ne grushtat e mia.

Rruajta per shpirtin tim pak drite,
Hapja mbydhja duart nga pak, per cdo dite,
Nuk shkembeva drite, e nuk u bera shites,
E dija qe erresiren e mposhte gjuha e drites.

Dhe si gjithmon mbas rrebeshit, del dielli,
Rete shterojne, dhe i paster behet qielli,
Hapa grushtat ne cast me nxitim,
Rrezet iken e u turren si zogj me fluturim.