Vitet e jetës po tjerrin kohen,
E dal nga dal renditen varg!
Ze e trishtohem me vetmine time,
Per vitet qe erdhen e iken larg.

Me duket se me buzeqesh femijeria,
E nje kohe te larget, tash e then dikur,
Me qasen ne memorje rruget, shoket,
Dhe shkopa cinget, qe si harroj kurre.

Cudi qe sote po shkruaj per femijerin,
Per ate kohe, qe po me zgjon vec nostalgjin,
Me ngjan e larget, e mbi te rrebeshe jane derdhur,
Fluturuar teje e tutje, si nje gjethe e zverdhur.

Diku nje buzeqeshje e dhunshme,
Apo lotet qe rridhnin, neper faqet e mija,
Kujtim i nje kohe te shkurter,
E shkurter se erdhi ma vodhi rinia.