E vetme, lakuriq
n’botën e ftohtë, t’ngurtë fare
errësirë, myshk n’damar
akull gjer’ në palcë
agoni vdekjeje
po shpirti…
Ah, shpirti!
I tëri strall
thellë n’zemër e di
nesër do lind dielli përsëri
e ajo mes terri e egërsie
do ngrit kokën
do hapë petalet
t’përthithë jetën e qëndresën
sërish e sërish…

Dhe brishtësia e rrënjëve
do shpërthejë gurë e beton
errësirë, ndalesë e padrejtësi
me strallin e frymëjetës të lulëzojë,
dhe era n’plasa betoni
farat e saj do t’përplasë…

E n’tjetrin sy mëngjesi
s’do mbesë e vetme ajo,
do mbijnë
tjera
e tjera
brishtësi të paepura!