Jashtë errësirës, dukem veq një pikë...
shkëlqej me driten e zemrës sime,
një fije shprese rri ndezur, ende pa u fikë,
i ruaj thellë kujtimet, në zemrën time.

Dritë e ndezur, në shpirtin tim bonjak...
zbehur ca nga jetë e shpresave të humbura,
gacave të zemrës, i vura kapak,
e buzët e thara, mbetur të shkrumuara.

Jashtë, në dritë të hënës, dukem siluetë...
hije e përndjekur, viktimë e zemrës tradhëtare,
përkundem përmalluar, penduar për jetë...
dorëzuar dhe shpirtin, ndjenjës vrastare.