Me mija fustana shtri në fushë jeshile
Sytë t’i marrin
N’kët fushë lodrue s’kemi
E jona kurrë s’asht kanë
Bojnat e fustanave pikturë jetën na e banë
Të mitë janë tetanë
Fatin e secilit unë e kam pasë
E zeza lindjen ma kujton
Mallkimin që bani edhe trajt’ me qa
Nji fustan i bardhë me nji kordele t’ndame n’dysh n’cep gjini, trishtim
Ah si e maj men këtë ngjyrë, kur bardhësinë ma pshtetën për shpine
E shtrime përtoke në shpinë ku gjithnji derë e huej m’thanë
E huej mos kofsha kanë
Shumë fustana po i shoh
Duhmë vuajtje si temjan
Të varun në vig që s’kputet kurrë
Se fati i tyne asht tanë kohën n’luhajë
Fustan
I gjatë, i shkurtë as mini as korset, mortajë
Krejt gratë que n’kamë ka nji fustan me lanë në fushën e virgjënisë
Me vjerr në vigun e heshtjes
Sepse ato të paprishuna kanë metë
Virgjëninë- tapi për një jetë të tanë
Edhe unë nja po e la
Nji pjesë timen vjerrun
N’përvuejtni
Fustanin e kuq t’dashnisë tem t’parë
E dhunueme po, virgjëneshë përjetësisht!