Dua një dashuri të egër, të kthetrave dhe dhëmbëve
që do të më sulmojë pabesisht haptas ditën me diell.
- Alfonsina Storni

Unë jam martiri lidhur tek shtylla
duke u djegur në hijesirën tuaj.

Ti je kudo rreth meje,
dhe brenda zbrazëtisë sime,
ti më do dhe,
përunjësisht

unë të lejoj të shpalosësh
devijimin tim.

Bujaria juaj tejshpon poshtë
plagës më të thelle
e cila nuk është më e juaja tashmë.

Do të ngre një dolli për ty
për praninë tënde
dhe një tjetër për veten time
të këtij momenti të vrullshëm.

Nëse ky është fundi
lë të jetë i përpiktë dhe i saktë
mprehe kristalin
dhe le të më derdhet gjaku
deri në pikën e fundit.

Sikur të ishin këto stade fjalësh
hajmalia më fisnike në himnin tim?

Unë ngre dolli në diell,
livadheve dhe breznive
dhe depërtoj në sytë e tu.

Dhe vetë vdejka ime.