Ti njeri
Ende nuk je I persosur…
Diejt e mi
Kane ftohte…
Digjen
Prej akullit te zjarrt
Te heshtjes tende
Ndersa dashuria
Flijohet ende neper bote
Si nje martire pagane
Per deshirat e egra
Dhe femra shendrrohet
Ne nje stoli per egon mizore
Dhe etjen makabre
Askush
Nuk I pa lotet e kristalt
Trishtimin
Si nje dite shiu
Dhe klithmat
E varrosura thelle e me thelle
Ne gjoksim magjik te femres
Askush
Nuk perkedheli
Dhimbjen e brishte
Floket prej drites se Henes
Dhe buzet e zjarrta
Qe premtojne
Dashuri dhe martirizim…
Diejt e mi kane ftohte
Rrenqethen
Prej makabritetit
Ndersa perqafimi I pafajshem
Ndeshkohet
Dhe qelqi I syve te bukur
Thyhet barbarisht
Me veshtrimet e egra
Dhe thirrjet prej egersire
Po femra
Femra eshte zemra e dashurise
Eshte vete dashuria
Eshte jeta dhe drita
Eshte enderra dhe shpresa
Bukuria tragjike
E shendrruar ne nje ledhatim…
E megjithate
Diejt e mi kan ftohte
Kane ftohte
Duiejt e mi
Te mbetur jetim
Ne aureolen e veshtrimi
Ku gjunjezohen ditet
Dhe netet
Perulen madherisht
Gjer ne vetmohim
Kane ftohte
Diejt e mi prej enderre
Ndersa tej ne rruge
Nje femije I uritur
Rend dhe pengohet
Neper guret e loteve te tij
Dhe ne thellesi te pyllit
Sorkadhja
Vdes
nen perqafimin tragjik
Te ujqerve dinak
Diejt e mi kane ftohte
Ndersa vendi im
Dhimbshem
Zvarritet drejt agut
Neper gjurma lirie
Me pllanga gjaku dhe zjarri
Diejt e mi
kane ftohte
Diejt e mi presin
Zgjohen dhe rendin
Perms lendinave te brenges
Ku shpresa
Nderton qytetin e lirise…
E megjithate
Perseri e perseri
Diejt e mi
kane ftohte…
Kane ftohte
diejt e mi…