Kur mësohesh me kafshimin e jetës bishë
kur mbyllesh në dhomë në puthjen e plagës së hapur
dhe klith pandërprerë në muret e errëta të ditës
mos shpreso në njeri
njeriu është shaka e suksesshme e Diogjenit
diçka si film vizatimor

Mos iu gëzo diellit
si shtazë e mërdhirë shpatijeve të jetës
nga ai filloi e tëra
e sot të vret edhe mungesa e tij

Mos qaj kur je i vetmuar
si zog shtegtar që e tradhtoi stina
njerëzore u bë që njeriu të mbetet vetëm
t’i përgjakë duart në gjuetinë e madhe të ditës

Mos shpreso
mos u gëzo
mos qaj
bota është e vetmuar si ti
se ti je vetë bota që sillet në rreth
duke provuar ta kapë bishtin e amshimit