Jam më i lehtë se jeta
se kënga e jetës
mbaje derën e zemrës të hapur
tekefundit
vetëm mos e mbyll me çelës
Është duke fryrë
nga dheu i kujtesës
mund të befasohemi për të mirë
një ditë
kur të më del gjumi i vdekjes
e unë të shfaqem para derës sate
me një cigare mes gishtërinjve
E tëra që do të më duhej do të ishte
një çakmak
një kafe
dhe gjysma e krevatit tënd

Për kompensim
do të ta dhuroja njërën nga unazat
e Saturnit