Këmbët të zbathura gjakosen dhe ngrijnë
Në udhë që s'flasin, në të brishtat udhë
Parkojnë në shtrat dhe ashtu heshtur rrijnë
Dhe sërisht ecin e s'ndalin kurrë.

Këto këmbë lakuriqe tek puthen e fërkohen
Shfryjnë dhe renkojnë si shpirti në ekstazë
Gjersa vjen një ditë kur dergjen e ligshtohen
Me sytë nostalgjikë si gratë në menopauzë.