Fshehur nen hijen e vetes time qendroj,
oret humbin kuptimin e tyre e me to veten filloj ta harroj.
Nuk me duhet te ndjej asgje pos heshtjes qe buron nga qetesia,
e aty qenja njeriut buron, urtesia.

Heshtja kaplon atehere kur afrohet stuhia,
qendroj ne uragan me breshen qe pa rresht godasin mendimeve te mija
Shkendjije!

Gjej veten aty dhe me pas gjithqka ndalon.
Koha fillon te merr kuptin prap,
me kap ne realitet me froce zvarre me zgjon, filloj t'ndjej fryme'marrjen e gjerat ngadal filloj ti shoh,
vete mendimi eshte lirija.