Nuk je nga ato të shumtat,
Që japin gjithçka në rastin i intimitetit të parë,
Dhe lejojnë që vullkani të shpërthej,
Por je nga të paktat,
Që e ndezë vullkanin e dikujt,
Por nuk e lejon të shpërthej.
Të pëlqen kur të tjerët kanë vëmendjen vetëm tek ti.
Kjo të eksiton dhe të përndezë,
Por përsëri vullkanin që ke brenda teje,
Nuk e lejon të shpërthej dhe të të përfshij edhe ty.
Nuk ke turp të tregosh dëshirat që të ndezin dhe të falin lumturi.
Je nga ato që ke dëshirë t’i shikosh të tjerët,
Si përndizen dhe digjen për ty,
Por përndezjen tënde e fshehë me një mjeshtri unike.
Rrallë ndodhë ë t’i të lëshohesh në lumen e vullkanit që djeg,
Mirëpo kur lëshohesh e ke vështirë të dalësh pa u çliruar,
Nga tërë ai zjarr që të ka djegur kohë të gjatë.
Kjo je ti, por sadiste nuk mund të të quaj
Sepse zjarrin që ndezë ti nuk shkakton
Dhe mbje e as ekzaltim tek ti.
Nuk të pëlqen dhembja e të tjerëve,
Por të pëlqen flaka që t’i ndezë me epshin tënd flakërues.