Unë jam e gjallë nën themelet e tua,
Dheu im kokëkrisur!

Me mijëra vite qesh e qaj
Nga ky mauzole që ma dhe dhuratë
Në festën e murimit tim.

Qesh e qaj,
Gjysmë e mbërthyer për shtratin e gurtë,
Gjysma tjetër numëron yjet,
E vitet numërohen ndryshe,
Mbrapsht numërohen,
E kupton?
Mbrapsht!

Të gjallët nuk ma dëgjojnë
As vajin, as këngën,
Tek dridhem bashkë me themelet e tua.

Duke bredhur muzave gri,
E gjeta në të lotin tim të zi,
E jehonë e djepit thërret.

Më lehtë është të jesh e vdekur
Sesa e murosur.

Një dritë imja i mori në gji,
Të gjitha flakët e rëna të yjeve të tu
Dhe kërkoj më kot vetveten,
Pirgjeve të thelluara të një morti.

Në dasmën time nuk erdhi Konstandini,
Besë kishte dhënë,
Për ta shpupuritur hirin e dheut,
Ja një copë po i mungon andej,
Një copë këtej,
Mes dhimbjesh jeton në terrin e përjetshëm,
Ja gjëmat e martirëve
Në borën e heshtur, të ftohtë.
Po vijnë,
Si zemra ime e akullt janë,
Po vijnë
Mbi qerpikë pika qumështi po u ngrijnë.