Krishtlindjet janë me drita dhe xixa që shndërisin në netët e ftohta të dhjetorit,
dhe rrejshmërisht atmosferën e bëjnë ndryshe, duket më mirë e më bukur, e se vërtetë,
nën llampa, nën drita e zbardhëllima të tjera ndihet realiteti ynë, që gëlon në zemrat e shqiptarëve,
sesi kjo festë ndryshe e gjen njërin, ndryshe tjetrin, sot kur jemi pranë vitit 2019.

Nuk shkon më tutje, por se në qendër të Tiranës, një djalë i vogël rri dhe sheh në të ftohtë si luajnë të tjerët,
duke u dridhur dhe me rrobe të leckosura, e ai është e vërteta që ndihet në ajër,
larg ngrohtësisë false, vërtetësia lakuriq, që të bën të dridhesh dhe të shkatërrohesh në njëqind copa,
është fosili që nuk harrohet, është ndërgjegja që duam modemos ta varrosim, e sytë të bëjnë sikur nuk shohin.

E një komb që rren kështu në sy të vetes në radhë të parë dhe më tej në sy të botës,
është destinuar të fiket, është destinuar të shuhet për çdo ditë, edhe perëndimet të errëta i ka,
se një vend që nuk prodhon shpresë, po veç mashtron në emër të përparimit, si shaka dridthëruese,
nuk mbjell sot lot, por ata i gropos, për t’i djegur mot, fort, therrje në zemër, kombi mërdhihet.