E pashë lotin e nënës, e pashë,
tek rrëshqiste në faqe dhe mbuloi syrin e bërë kallkan,
prej dhimbjes që qëndron thellë në zemër të njeriut të ngratë.

E nëna mundohej ta mbulonte lotin, të mos dukej se po qante atë natë,
e fshehu fytyrën, mos të dukej, e lumturi të shpërndante, gaz e hare,
por nuk gënjente syri, nuk kish’ sesi dhe e tradhtonte, zemra e një nëne.