Një lule e këputur ndodhet këtu, për shkak të realitetit këtej,
e cila vetëm rrudhet e bëhet më e vyshkur përditë e më tepër,
se këputur në katër anë, edhe tokën e dheun, prej inatit, smirë, përditë,
aq sa asgjë nuk i ka mbetur, madje as kërcell, por as jo as fletë.

E lulja përpiqet ta ngrejë atë krye, që të ushtojë zëri i saj, kudo,
të lulëzojë vendi, se të mirën e duan njerëzit, pozitiviten, dihet,
e uthullës, të keqes, që na daravitet nëpër këmbë ta lëmë pas,
në udhën e vet pa krye, njerëzi e mirë këndo e duaj njerinë, se lule me vështirësi mund të rritesh, ama e bukur.