Në atdheun tim, të vogël shumë, përditë ndjen, urrejtje në ajër,
dhe e vërtetë është shprehje e një autori, se në Perëndim atë që s’mundet,
e ndihmojnë që të mund të bëhet një ditë i suksesshëm, në atë udhë ku ai dëshiron,
kurse këtu, në Shqipëri, vendi im, sa e dua, aq mallkoj për këtë veti, edhe të suksesshmin, ku ta zhysin, me dru e gur, udhën ia zënë.

Urrejtje në ajër ka vendi im, kudo e ngado, e ndaj s’bën të lëvizësh këmbë dhe as të guxosh,
prandaj ikën njerëzia, pasi shpresa i është prerë dhe më sheh se nuk ka çfarë të bëjë, prandaj ikën,
pasi vëren se edhe institucionet, kalbur janë, të bien ata që mësues duhet të jenë, padrejtësisht, në çdo fushë,
e derisa ekziston e tillë frymë, hakmarrje e egër dhe primitive, edhe në drejtësi, nuk mundesh e shpirti don të dalë jashtë.

Të fluturojë shpirt i ngratë, edhe kjo zemër po e plasur, të endet nëpër qiej europianë, ndër rrugë të gjata,
se këtu edhe mësuesi, në atë shkollë ku dëshiron të dalësh artist a autor, apo atë gjë që ke pasion, nuk të lënë,
se dhe aty me njohje, fëmijë i këtij apo atij, si në kohë të Mesjetës, urrejtja deri në fund të këmbëve, mes vete, mes popullit tënd,
mes kombit tim, mes dheut tim, mes bashkëkombëtarëve të mi, që njëri-tjetrin, bash, si armik të egër, fatkeqësisht, e shohin.

Por ndryshe dua të jetë, ndryshe dhe ta duan njëri – tjetrin, boll urrejtje dhe ligësi, të hyra e të futura, armiq për vdekje,
boll dhe trëndafila të ketë, kopshte të bukur, atdheu që shëndrrit, dua kombin që flet, ujëvarat që rrjedhin ujë e vendi që ndriçon.