Sa shumë drita, sa hare, një botë plot ilustrime,
Dhe unë që në mendje bluaj, mijëra mendime,
Sa shumë tinguj, sa shumë fjalë, atmosfer me festime,
Dhe unë buzëgaz, zhytur në të mijat kujtime...

Iku, ai që pak më parë erdhi, iku edhe një vit,
Iku, tamam ashtu, siç shpesh ikin dashirit',
Iku si përhera, i pashqetësuar, pa pyetur njeri,
Se ç'do apo ç'ndodh me ty, pa dashur që tia di'...

Si ajo dashuri, që kur do e humbësh e ndjen, dhe vuan,
Si një dramë që shkruan, e asnjëhrë nuk e luan,
Siç vetë jeta është thurur, e varur nga shpresa,
Lindur për të vdekur, e jetëshkurtëra plot pengesa...

Eh, prag-ndarje e heshtur në këtë prag-ndërrim vitesh,
Vjen mes zhurmash, mes fishekzjaresh e festimesh,
I kujton botës, ashtu si tani mua, koha s'dal,
Ajo jetë djeg, si qiri Krishtlindjesh, ngadalë-ngadalë...

Megjithatë, edhe unë këto festa dimërore shumë i dua,
Ashtu si ju, të festoj, të pi e të dehem, më pëlqen edhe mua,
Ngaherë ashtu i dehur më vjen të qaj në brendësi,
Punë shoh por, dhe plot shpresa ëndërrmbetura përsëri..!