Mengjes vese,drita sapo kishte rrezuar,ushtaret tane qendronin zgjuar ne mbrojtje te lirise,disa ende nuk ishin zgjuar po enderronin per lirine.
Ata ishin te detyruar te luftonin,ne pushket e armikut ata shihnin lirine,por pikerisht ate dite nje plumb zgjoi nga gjumi te gjithe ushtaret,pas ati plumbi filluan nje bresheri plumbash,Artani qe sapo kishte hyre ne lufte se bashku me te dashuren e ti Elizen qe ishin vetem 16 atehere.
Artani u ngrit menjehere me armen qe mbante larte filloi te gjuante duke e kerkuar Elizen pas nje beteje aq te vrazhde pasi te gjithe u mblodhen afer nje sofre te vogel,ai kuptoi se Eliza nuk ishte aty,tashme ajo kishte rene ne vijen e pare te frontit,me te degjuar kete Artani peson nje sulm ne zemer duke perfunduar ne spital te Shkodres pasi gjendja e tij u perkeqsua ai shenoi nje leter per nenen e tije ku thoshte:
E dashur nënë,

E di që çdo fjalë që shkruaj sot do të të duket si një copë e shpirtit tim që vjen nga larg. Ndërkohë që të shkruaj këtë letër, zemra ime është e mbushur me peshë, me dhimbje dhe mall, por edhe me krenari që jam biri yt.

Në këtë luftë, gjithçka duket si një ëndërr e ashpër që nuk ka fund. Lufta na ka bërë të rritemi më shpejt, nënë. Nuk jam më ai djali i vogël që lodhej për të zgjedhur rrobat që i shkonin më shumë, por jam bërë një njeri që lufton për jetën, për atdheun dhe për shpresën. Megjithatë, edhe në këtë ferr, përpiqem të jem vetja, të mos harroj kush jam dhe nga vij. Veshja ime e rregullt është një kujtesë që kam ende një shpirt të pastër, një zemër që ende di të ëndërrojë.

Nënë, beteja na ka vënë përballë sfidave të mëdha. Kemi fituar shumë beteja, dhe për këtë jam krenar. Por ka dhe humbje që na rrëzojnë shpirtin. Në njërën nga këto beteja, dashuria ime, Eliza, u plagos rëndë. Ajo ishte gjithmonë pranë meje, më ngushëllonte kur errësira më mbulonte shpirtin dhe më jepte forcë për të vazhduar. Por kësaj radhe, as dashuria ime dhe as forca ime nuk mundën ta shpëtojnë.

E humba atë, nënë. Vdiq në krahët e mi, me buzëqeshjen e saj të fundit që më tha të mos dorëzohem kurrë. Lotët e mi nuk pushuan, por u premtova se nuk do ta harroj. U premtova se do të vazhdoj të luftoj, për të, për veten dhe për çdo njeri që beson në dritën në fund të tunelit.

E di që kjo letër do të të shkaktojë dhimbje, nënë, por dua të dish që unë po qëndroj i fortë. Po mbaj premtimin që të kam bërë kur u largova nga shtëpia, që do të kthehem me kokën lart. Nuk di kur do të vijë ajo ditë, por të betohem që do të vij. Deri atëherë, lutju Zotit për mua, për shokët e mi dhe për shpirtin e Elizës.

Nënë, më mungon çdo ditë. Më mungon zëri yt kur më thërrisje për të ngrënë, përkëdhelja jote kur nuk ndihesha mirë, dhe këshillat e tua të urta që më jepnin drejtim në jetën time. Dua të të falënderoj që më rrite me një zemër të madhe dhe të pastër. Kjo zemër më ndihmon të qëndroj njeri, edhe këtu, në mesin e plumbave dhe gjakut.

Të dua pafund, nënë. Mos ndalo së luturi për mua.

Me mall dhe dashuri,
Djali yt që të ka gjithmonë në zemër.

Pas kesaj letre thuhet se Artani u zhduk dhe me nuk u degjua lajm nga ai disa thone se ai beri vetevrasje dhe disa thone se ai ra ne fushebeteje