Me mendjen ne ty e bukur është edhe mërzia, shpirti im nuk mund te qetsohet.
Mesnatë unë i strukur ne një qoshe,mendimet dhe kujtimet se bashku qe i krijuam filluan te me vrisnin ngadal ashtu siq me vrave ti me sytë e tu ëngjëllorë.
Sonte qielli qenka mbushë plot yje secili po ben dritë me shum se tjetri e hëna paska mbetur gjysmë,me duket se me pyet a ja kishte vlejtur koha që unë lash pas?!
Tani gjendem këtu në shtratin e vdekjës,ku në secilin moment pres qe engjulli i vdekjes te vi të marri dhe mua,se në këtë botë vend per mua nuk paska më,po pres o dritë e jetes qe sot nese do vdes premtoj se do jem engjulli yt mbrojtês,unë dhe perëndia do te ruajm ty pasi une deshtova e humba,ne tavolinen tone qendron ende vera te cilen nuk e shijuam kurrë.
Shpirti e zemra po me digjen,agonia e vdekjes po afrohet,te lutem mos u largo prej meje,i urrej mengjeset qe qelin pa ty, pa ty nuk qel dot as pranvera,do kaloja permes ferrit nese do ta dija se ti do me prisje ti e shtrenjëta ime,shko e pyete hënën nese ka ndonje nat qe s'te kam menduar,ruaje kete dashni deri ne boten tjetër të lutëm jetë e dritë nëse vdes mos me zavendëso me dikë tjeter,e kur ne botën tjeter të takohemi hapi krahet e përqafom dije atje do te pres deri sa zoti te na bashkon.