Kur rruga më pret me një heshtje të gjatë,
më ngjitet frika si hije pas shpat.
Në zemrën time rreh një ritëm i vrarë,
“Po nëse humbas? Po nëse s’ka kthim mbarë?”

Më ndjek një zë që s’ka trup e s’ka emër,
më flet me ftohtësi, më vë në një skemë:
“Nëse askush ty s’të njeh kur arrin,
nëse mbetesh i huaj mes buzëqeshjesh tinë…”

Ç’janë këto mendime? A janë mallkim a lutje?
Apo thjesht hijet e një shpirti që s’pushon me ngutje?
Bëhem i vogël nën qiellin e madh,
çdo hap më dridhet, çdo hap më mban ngarkuar padash.

Por mes këtyre ëndrrave që zbehen në terr,
një dritë e vogël lind ngadalë nga brendësia e errë.
Është zëri im, që më thotë me ngulm:
“Nuk je i humbur, ti je vetë një udhë e gjallë në rrugët e shumtë.”

Prandaj frikën s’e fsheh, por e marr për dore,
ajo më mëson të jem burrë, të jem zemër, të jem lule nën stuhitë borë.
Dhe kur të shkoj, sado rruga të jetë e panjohur,
do jem një poet që ecën, jo një shpirt i lodhur.