Shpirt, po bjen borë n’prishtine,
të gjithë janë gëzu, mue mu lagën shputat
se çizmet e vjetra kanë ecë shumë këto vjet
tu kërku pranverat e mëshefuna.

qyteti asht ba i bardhë, nuk më njeh ma,
në rrugë shoh të rinjë tjerë
sikur na, mendojnë që revolucioni bahet
neve na u deshtë me i përbi revolucionet
me i marrë n’grykë së pari, me na i ndje vorbullat
e gjakut në gji.
revolet e heshtuna. dashnitë e burgosuna.

unë ka do ditë që ndihem sikur jam plakë, do ditë çohem
si fëmi. ato mëngjese janë të çuditshme kur i shoh vijat përfundi syve.

vazhdoj hala me gjurmu të kalumen, nëpër arkiva, nëpër
rrëfime njerzish. ty nuk të gjej jashtë vetes.
brenda meje të kam shterrë.

i paloj rrobat në kofera, prenotoj hotele,
udhëtime nëpër qytete, tu i ndjekë pasardhësit e skllevërve të zinj
më dhemb çdo pjesë e trupit për ta,
ma cfilitë shpirtin malli i tyne,
ndërkohë ‘mirësia’ e të bardhëve, më neveritë.

nuk më duron ky qytet, shpirt
më ban grumbull gjaku, si abort spontan,
më nxjerr jashtë kufinjve të vet. më degdisë
në pritje, unë nxitoj me u kthy.
sa herë vij, borë bjen borë shpirt.