Kjo asht lëkura jeme, e hollë e verdhë
të tejdukshme e përjetoj unë. nuk më mbron
fare. asnjëherë. korbat bajnë strehë në poret e saj.

marrin frymë prej tyne
aty strehohet edhe qyteti
çatitë e rame të shtëpive, flamujt e grisun të kombit.
brenda enden gjallesa, edhe këlyshët e tronditun
të goditun, të vramë e të verbuem, ciatin brenda meje.
më shpërthen gjaku nganjëherë
zemra e brishtë. eshnat e brishta. unazat e kurrizit,
si grila burgu, mbajnë turbinat e jetënave tjera.
lëkura jeme asht e hollë e verdhë vezulluese
burgos dashnitë e vrame. e kur nganjëherë dalin,

qyteti jashtë i vret për se dyti. i fus brenda përsëri,

si kujtime që veniten. i njom me gjakun tem për me mbijetu
edhe një mëngjes pranvere, nën strehën teme lëkurë.