Shpinën e kam të kërrusun pak. jo nga punët e shpisë,
asnjiherë nga punët e shpisë. as të shtetit jo.
të tjerët thonë është nga demelia
për me e dashtë trupin ashtu siç ata thonë se duhet.
mendjes i kam dhanë randësi, mos me u çoroditë nëpër rrjedhat
e ujnave të helmushëm prej të cilave shumë pijnë në emën të ‘zgjedhjes’.
më kanë thanë që jam e egër e mos-falëse. e bota jem asht krejt dhembshuni
por e thatë, nuk njomet me lule. i kultivoj veç kujtimet, për gjanat e vdekuna.
ka edhe lot, për gratë tjera me shpinë të kërrusun nga barra e randë e trofeve të lirisë,
për nanat që kanë gëlltitë kafshata të mëdha, për me mujt me kultivu botna të njoma,
edhe lule. disa kanë vdekë,
me kafshatën e lirisë në fyt, e robninë nyje në bisteka.