Isha ende e vogël për të kuptuar kur dëgjoja
nanën t’ thoshte, se kisha lindur me këmishë.
Bashkë me tim at, vëllezër e motrat m’ndërtuan
me dashuni. Si shtëpinë. Meq isha më e vogla,
nga nëntë shëndetet e gjalla, nana që kishte lind.
Këmishën për lëkure ma ngjitën përditë, krahë
me i dhanë poezisë. E, syve ma shumë dritë.
Ata, më bën me besu thellë në shpirt. Do t’jenë
gjithmonë këtu për mu. Ngado që t’më përplas
jeta. Ime amë, e im at herët ikën. Ndoqën njani
tjetrin, tu u rritë s’më panë. Motra, vëllezër m’i
shkulën nga jeta. Pak mbetem, ne t’gjallët
e një barku, ende gjallë. Mua, që jeta m’rrokullisi
e më solli deri këtu. Poezinë me vete morra.
Si shtëpinë, me te shpirtin mobilova. Kurrë s’më
la përjashta, as unë kurrë se lëshova. Shtëpinë
time poezi.

Unë breshkë. Si breshka. S’ka gja ma ngadale
që ec. S’ka gja ma shpejtë që mbërrin cakun.
Kur u rrita ndërmend më ra ime amë e ndjera:
Shtëpinë – këmishë. Kohën me gjithë dekoret
e dashura. Breshkat e kanë me veti.