Sa ma shumë që shtyhemi në moshë,
aq më shumë kthehemi kah rranjët.
Vendlindja. Lagjja. Rruga. Shokët, shoqet
e fëminisë. Miqët e rinisë. Shtëpia ku jemi
rritë. Fotografi e zverdheme e jona,
kur gjallë ishim të gjithë. Shtëpia. Drita
që t’hapet kur ndodhesh fund tuneli.
Dera hapekrah me diell që t’çelet,
kur lagesh jashtë. Mbrenda t’thërret
hukama duart langëbore t’mërdhime,
me ti nxehë. Lëkurën e shpinës pranë
votrës me e terë. Tryeza me kuzhinën
erëmirë. Lugën, tasin, pjatën e rrisken
e bukës që kurrë s’t’rrejnë. Vetëm
në shtëpi, dhembja deri n’asht që therr,
asht dhembje e çastit. Nga përqafimi,
e përkdhelja e ambël e dorës që na rritë.
Në rrugë të mbarë na hedhë. Vetëm këtu
andrrat e dashtuna lirshëm shetiten.
Përgjumshëm, kujtimet e lëbyrta tu
i përtypë.Tu u shty, tu u hallakat,
tu u pshtjellë në shpirt. Thellë lëshon
rranjë dhembja.

E shtëpis së fëminisë.
Mbramjeve plot xixëllonja.
Mëngjeseve sall gaz e dritë.