Dashunia asht kafshë. Ka dhambë t’mprehtë.
Kurrë s’shërohen kafshimet e saj. Kur iku ai,
shpeshë m’ikte edhe gjumi. Të dy kishin harru
andrrat me i marrë me veti. Mos me mi lanë
barrë mu. Ai, andrrën se më do, e gjumi
andrrën që m’gjenë këtu, ku m’pati lan dje
mbrama. Bij t’fle e mungesa tij m’shtynë buzë
shtrati, veq sa s’më rrëxon përtoke. Sa kisha
pas dëshirë në këto çaste me u shkri n’duart
tua, që m’bajshin vend mbrenda krahnorit me
frymën e nxehtë te qafa. Me dashuni, nga
dashunia, ashtu butë, prajshëm, me m’marrë
n’gji, tu m’i përkdhelë flokët që m’kanë resh
borë, qafën me njollat e vrugëta që kanë filluar
t’pleqnisë, e kurrizin e shpinës. Cdo vrime
t’shpirtit dregëza me m’i vu me fjalët ma
t’ambla t’dashunisë. Po mërzitem. Sa iu gëzova
dashunisë, m’u desht t’mësohem me mungesën
e saj, që s’ik asnjëherë. Gjithë ditën e lume
ladron poshtë e përpjetë, si kafshë e ndërsyeme,
si e përdalë. Meqë, natën kërkush s’e do, për
birën e çelësit përbirohet, gjumin te unë me
e ba. Kafsha. E ke gjetë t’vogël, t’braktisun,
si jetim skaj rruge. E ke marrë, e ke rritë,
e ke ushqyer me qumështin më të mirë.
Si t’rritet, t’përmbledhë kokës me tasin
e randë t’qumështit, që e ka ba kambë
e dorë.
Oh, sonte sa fort kam dëshirë me harru,
që kurrë s’asht vonë me dasht.
E, me kujtu që asht gjithnjë vonë me thye
njeriun. Se, sonte kështu siç jemi,
nesër s’dihet a jemi ma.