Hej, Baba.
Ti nuk e di sa qava,
Në këmbët e varrit tënd,
I mbylle syte pa më pasur pranë,
Pikat e lotit te mjaftuan vallë?

As me qeshje, vetmi, a lot,
Mbase fuqia e qënies na mposht,
Besimi si qivur rri mbyllur,
Lotin e ndalova ca fjalëti thoshja,
S'ka drejtesi, dhimbjen e mposhta.

Ti më solle në jete, kur dielli shkreptiu,
Si ndjellësis e dy dashurive,
Që rizgjohet me shikimin pa limit,
Dhe bota ju bë njeherësh dritë.

Ka ende rrugë për të berë,
Pashë nën tokë parajëses vërbuar,
Sytë e tu blu janë në pritje,
Në krye të shtëpisë’ gurëndërtuar.

Sa qiell ka rrotull kësaj bote,
Në atë copëz tok ku fle ti,
Trupi rri heshtur, fryma jote
Përr shpirtin në revoltë shtyrë,
Mbi pjesëzën e dheut tënd.

Na mblodhe baba,
Qe ditë e vështirë, ndaj qamë,
Përherë të parë çatia e kullës
Mbante kutiza aq te arta.

Sa e doje natyrën,
Flladin e Prishtinës, si puthje të fundit,
Dhe jetën e kafshëve në pyll,
Të bëje ndeë me sa të mundet.

Ti hapje derën e shtëpisë,
Pa kurrëfare çmimi, pa kriter.
Fjala e dhënë dhe mikpritja,
Të parit që në udhë gjen.

Do vijë për të fundit herë,
Përshëndetje në dhomzën time,
Me fjalën e urtë e të dlirë,
Duke bërë shtëpinë e madhe dritë.

Me babanë, duart dua ti takoj sërish,
Pa lodhje, pendime, kur më përqafonte,
Por këmbët u ngulfuan aty në vaj,
Që bubullonte dhe pa zë më gulconte.

Shikimi yt s'u dha as në qiellin e lartë,
Sa blu ka mbetur, e bardhë si dëbora,
Na le të krijojmë një tjetër streh,
Në borxhet e lirisë tonë...
Shpirti tu ndrittë.