Mbretëreshë zjarri do të quhesha,
Harku kthyes qe zhgënjyes,
Ne atë copëz qielli të heshtur,
Thinja bore do të shuesha.

Jam e djegur si frakëtare,
Dhimbjet mbushin çdo qelizë,
Ajo noton pa dritë, pa yje,
Godasin zemrën si me shtizë.

Kutisë Pandorës do i mbyll kujtimet,
Për mallin shpërfillur që se shëron,
Vendeve magjike do i fshehja,
Siguria e humbjes nuk mjafton.

Çelsin në sketërr për të mos e pasur,
Lotin nën sy e bëra shelg,
Siç ma thotë zemra prush e zjarre,
E shuajta prushin nga shiu litar.

Vite djegjesh, veten fshihja pas tyre,
Kurrë nuk dëgjova zjarrin flakë tërbuar,
Veç shprehjen e syve tret i bardhi ag,
Ti larg me ike, largësia mallkuar!