Vitet kalojnë errësira vjen e shkon,
Zemrën time e rëndon, e mbulon.

Me bëhet zëmra sikur copë thengjilli,
E djegur, e harruar në mbrëmje Prilli…

Më ngjet zemra me një qiri të ndezur,
Me flakë që digjet gjithmonë e etur…

Ujrat e marrin, nuk di se ku e shpien,
Qiriri i trupit më digjet, nuk e ndien?

Jam Larg, larg në fundbotë e harruar,
Dritën tënde Kosovë, pritur, ëndërruar…

Drita ime, ajo flakëz e vogël, epraruar,
Malli për ty, po më djeg, më ka pushtura…

Më dërgo një gur, një gjedh, një valë Drini,
Të lindë te unë bukuria, dhe vetë lulëzimi…

Ti, dritë e jetës, nga ku pres të më vijë bekimi…