Shpesh pa dashje hy në shpirtin tënd
E veshur në fustan të bukur
E qeshur
E urtë
Kohën time e shoh aty
E ndiej
E prek
E puthë …!

Marrë librin, , Hijet e shiut, , në dorë
Të ndjek ajo thepash shkëmbinjë
Lexoj poezitë një nga një
E mëkatë është të puthësh erën tënde barsilegu…
Aty pyes çdo rresht për ty
Në mbrendësi më del një fletë e bardhë
Një pikëpyetje e vallë
Edhe një e prapë një, e vë!

Vetmia ma shkrin ashtin – thënë
Kohën që ma mbyte
Mi thave pranverat
Pëlhurës qëndisur lulet me aromë jasemini…
E ruaj
Një ditë fshij lotin faqes që rrokulliset
Ëndërrat mbuluar pluhur ringjallen në çast
E fustane harresash mbi shpirt..
Në re mund të jem e gjallë, jetoj
Nga ty të fali shi
E hapi e puthja jote
Hijeve …!
E nesërmja ngjyrat e zbehta i përbinë!

Prapë marr librin, , Kthinave të jetës, ,
Çdo poezi ka lotin shpirtit
Rrugëve nuk jam vetvetja
Zvarrë më tërheqin kujtimet
Fjalët në ar kam mbështjellur
E vraj dhembjen çdo ditë nga pak
Ne hijen tënde kotet vetmia ime…
Dyjat lidhen në bast
Lojën e fiton tradhëtia..!
Kërkoj, fluturat e lehta shpirtit i bëzëj
Cicërimë zogjësh këngën e verës këndojnë…
mes libri më del një fletë e bardhë
pikëpyetjet rrotullohen mbrapsht…
Më lusin në përgjigje..,
Në të vetmen fjalë atë ditë…

Shkruaj
Mes yjesh jam bërë dritë.