Diku në një cep
jetonin të dyja:
Arsyeja fatkeqe
edhe marrëzia.

Arsyeja siç ish
me zemër të çelë;
Prit e përcill miq.
E urtë përherë.

Marrëzia kokën
kish në vend të lig…
Po t’ì jepje dorën,
të hidhej në fyt.

Në qafë arsyes
ì binte pa shkak.
Ndier e pa ndier
ia ngritte një lak…

Përbalë marrëzisë
Arsyeja, ( sa herë)
ësht’ gjendur e trishtë.
Rrugën ia ka çelë.

Dhe ì thosh arsyeja:
"Pse po më godit?
Me plot mizorira
pse po më drobit?

Marrëzia thoshte:
"Se dua liri.
Iku koh’ e moçme.
Ësht’ Demokraci."

Tjetra që ia njihte
horrllëqet pa fund;
me vetveten fliste:
"Nuk po ta dal dot… s’mund."