Ne literaturen tone filozofike hasim labirintin njerezor ne perpjekje per te arritur fundin, per te arritur aty ku persosmeria morale dhe shkencore enden ne gjithesine e njerezise dhe cdo njeri vetefiton copeza morali dhe shkence.Kur kjo persosmeri e tille themelohet, shpirti nuk dominohet nga trupi por trupi i nenshtrohet shpirtit.Kjo eshte e gjithe filozofia qe nuk do shume per tu kuptuar por do teper sakrifice qe te arrihet.Qe persosmeria morale dhe shkencore te jetojne brenda nesh kemi nevoje per nje balance mes aftesise sone dhe guximit, zemres dhe shpirtit te mbushur plot me grimca shprese, enderre, jete, karriere.Perpjekja me rendesishme njerezore eshte nderthurja e moralitetit me ate cfare ne themi apo bejme, prandaj vazhdimisht kemi nevoje per moral.Cdo individ ka etje per dicka te tille, etje e cila ngopet me pangopesi te diturise e vlerave jetesore.Persa i perket shkences, funksioni themelor i saj eshte njerezimi qe jane qeniet me dinjitoze ne univers.Pse njerezimi ka nevoje te rritet e te jetoje mes shkences e moralitetit?Shkencat dhe moralitetet kane si qellim qe ti japin njeriut njohuri ne lidhje me realitetin e botes dhe vlerave te saj.Prandaj njerezimi perpiqet te arrije persosmerine ne te gjtha aspektet, por persosmeria eshte dicka qe veshtire arrihet.Persosmeria do mund, guxim, pasion dhe subkoshjence te realitetit