Ku ke ikur o njeri i panjohur ku?
në ç’cep të botës ke gjetur strehim,
braktisjet nuk paskan nacione,
nuk ndodhin vetëm në vendin tim.

Të të pyes sa peshon në atë vend?
asnjëherë sa peshon në vendin e tij guri!
Po në emër të thërret dikush?
e di në kurbet e humbet vulën burri.

Po të them që shkallët po kthehen në bar,
ashtu si shtëpinë time kulpra po mbulon,
xhiron kjo botë xhiron si portokalle,
po vëndin tim vallë kush e popullon?

Kur ke ikur o njeri i panjohur kur?
kur në Belgjikë krahu paguhesh me qymyr,
unë erdha nën bresherinë e gomoneve,
ishte koha kur detit i kishin ngritur mur.

Unë e di sa shumë djersë ke derdhur,
sa darka ke fjetur ndoshta pa ngrënë,
çfarë malli të grryen për vendin e lindjes,
lotët do ti zbrazesh mbi muret e rënë.

Ku po ikim kështu o mik i panjohur ku?
stacioneve mbetëm nomatë për ditë,
në këtë botë virane ku qeshin marrëzitë,
në këtë botë të egër ku vrasin dashuritë.