Pasi errësira në tok' ka rënë.
Dhe topi I zjarrtë u zhduk pas malit
Në dritare të dhomës gjithmonë ka qënë
Një vajzë që ëndërronte përtej të parit

Rrinte duke menduar në dritare
Gjithnjë duke vështruar ret'
E duke e imagjinuar hënën lozonjare
Si syri I babait të vet'

Si syri I atij që e shikon çdo çast
I atij që fati e dënoi e tash larg asht
Ai sy I ëmbël por I mbushur me mall
Ai sy që s'do largohet derisa drita të dal.

E kur nata ia lëshon vendin ditës
Dhoma mbulohet nga rrezja e dritës
E kokën e vogël vajzës ia ledhaton një dorë
Një dorë e butë, e butë si dëborë.