Rigon shi tokën zbruhë
krahrorët e djersitura derdhen mbi te
dielli kaptoj parakohorë
gjelbrimi ngashnjyes ende

Në mbrëmjet e vona
zëra të rralluara
të gjithë si zogjë shtegtarë
ngarendin ne kuvlija

Rigon shi qetsia mbulon
tiktaket e orës shënojnë
kohën në kalim
më kthim prapa s'ka

Në lagjen periferike dendur rigon shi
ret rëndojnë mbi strehë sikur botën mbajn mbi supe
shpirtrat terthorazi ndjellin dashuritë e përgjumur

Në pritje të pranverës rigon shi
rojes nganjiher i humbet rruga
në vendë të huaj
kërkon strukjen

Megjitatë ëmbël më vie
si naktar i luleve
mbrëmjeve Vushtrriase poezija
mbështjellë me shi të qetë...