Hëna plot pesë-mbëdhjetë.
N’anët të qjellit po ndrin,
Bota është gjith’ e qetë,
Gjësendi nuk’ pipërin.

Qielli ësht’ i qëruar,
I kulluar po si ari,
I fjetur e i qetuar,
Syri s’nginjetë së pari.

Ka rrjedhurë si uj’ ergjëndi
Më të gjith’ anët një dritë,
Dhe prej soje gjithë vëndi
Është bërë posi ditë.

Buruar një uj’ i artë,
E dhen’ e ka xbukuruar,
Majat’ e malit të lartë
Dhe gërxhet i ka zbardhuar!

Mi brigj’ e mi shesh’ e drurë,
Dhe përmi det drita bije,
E mi shkëmbënj e mi gurë.
Dhe vise që jan’ në hije.

Nata është fort e qetë,
Dhe gjith’ i ka zënë gjumi,
Vetëm përrenj t’e rrëketë
Ligjerojnë, edhe lumi,

Që oshëtin duke shkuar,
Nxjer një zë plot ëmbëlsirë,
Dhe ikën duke kënduar,
Sa vete bukur’ e mirë.

Veriu fryn pakë nga dale,
Njerës, kafshë, shpes’ e fletë,
Pyje, shkëmbinj, fusha, male,
Të gjithë janë të qetë.

Maji ka sjellë nga Zoti,
Shumë bekim e urata,
Është xbukuruar moti,
Dhe n’ar’ është veshur nata.

Lulet kanë lulëzuar,
Vjen një erë fort’ e mirë,
Drurëtë janë ngarkuar,
Dhe barratë kanë mbirë.

Dhitë, kecërit e dhëntë
Edhe shqerat jan’ tulitur,
Rrinë zgjuar vetëm qëntë,
Nëpër ledhe janë shtritur.

Se nga dëgjonet thëllëza
Që thotë tri katër fjalë,
Nëpër brinj’ e nëpër rrëza,
Dhe deti ka pakë valë.

Një zë tjatër tani dëgjonj!
Që zëmrënë m’a përvëlon!
U-doqçë, më s’munt të duronj!
Bilbili ka zën’ e këndon!

Qiej, yj e dhë, pushoni,
Tani juve kush u dëgjon,
Vini veshn’ edhe dëgjoni,
Bilbili, bilbili këndon.

Bilbil! e di se ç’dua,
Andaj zëri i bukur yt,
M’a dogji shpirtinë mua,
Edhe gjumë s’më hyn në syt!