E rrëzueme nëpër dhambë
Pas çdo andrre që kam humb
dhe kur mbas shpinës gjana plot kam lanë
Edhe pak vete humbun kam në heshtje
kur hijen bana rob për t’miat kambë
Sa shumë me sytë e mi qava për tjerë
përherë lotët mbi mue kryp e rame
Shpesh përdhe kur rashë
rrëzue nëpër dhamb,
shava keq botën
Sa shume muzgje ikën trishtë
sa netë jete u shtrinë gjatë e gatë
Sa ditë dhambt kur m’i mpine
veten rrena e thash
asht asht ditë e pa bame.
Sa herë qe jetën e lash me m’mujt
e s’mbajta fjalën që pata thanë
Atëherë etje kam ba ujin, e helm detet
Në vetmi shkretoja,
breg e ranë.
Sa here u bana babë,
aq herë humba nanë
sa herë e humba rrugën, buzët gjakosa me dhëmbë.
Dënue isha mos me marrë shpirt, sa frymë pata dhanë.
Edhe boshllëk kur bahem,
jam boshllek i zánë