Qëmoti
Një njeri që shtegtonte në male
E paska gjetur gurin e rrufesë
E paska mbajtur me vete
Qysh nga ajo ditë
Njeriu që mbante me vete gurin e rrufesë
Në terrin e verbër të natës pa hënë e pa yje
Shihte qartë si ditën në drekë
Në zjarr, nuk digjej; në ujë, nuk mbytej
Edhe në kulmin e acarit nuk mërdhinte
Nuk kishte vapë në pishë të diellit
Njeriu që mbante me vete gurin e rrufesë
Mund të rronte njëqind ditë pa bukë e pa ujë
Mund të rrinte njëqind net pa fjetur
Me tre hapa mund t’i kapërcente malet
E të mbërrinte në breg të detit
Njeriun që mbante me vete gurin e rrufesë
Nuk e priste dot shpata
Nuk e zinte dot plumbi
Nuk e prishte dot syri i keq
Njeriut që mbante me vete gurin e rrufesë
I shmangej Ujku i Çartur
I hapte udhën Syqenëza
Kuçedra ikte ku sytë këmbët prej tij
Prej tij dridhej tutësh edhe Vdekja…
Njeriu që mbante me vete gurin e rrufesë
Thonë se vazhdon të ecë nëpër kohëra
I mbështjellë me një shark të bardhë legjende…