Kujtoj se kur dielli perëndimin e prekte
në mbrëmbjet e gjata në verë,
në fusha luledielli netët flakë digjeshin
e mëngjeset vinin pa u ndjerë.

Nën frymën e epëshme të mbrëmjeve që shuheshin,
u ndjeva dy herë i humbur,
para flokëzezave që ua ktheva shpinën,
e biondeve që s’ua kuptova gjuhën!

Se i ri isha e drita më ndizte,
errësira më mbushte me hije.
E si mund ta dija
në atë kohë keqkuptimesh,
se cila do të ishte më e mira!