Ta lëmë ditën të zbardhet
dhe diellin t’i fshijë lotët,
mëngjesi ku të dojë t’i vërë këmbët
dhe mbrëmja ku të dojë ta ulë kokën!
Ta lëmë hënën në nusërimin e saj,
t’ia njohim diellit muajin e mjaltit,
në ndodhtë që të kthehet dita mbarë,
ta lëmë mëngjesin të zhbëhet!

A do të mbrrijmë në zanafillë,
ku ndahet qiell e tokë,
e të lëmë edhe atje pak kohë,
për vete e të tjerë,
miq e shokë.