Unë rri e pres si zog ferre
kur të tjerët duan t’na fikin diellin.
Këtë pasdarke dimri,
derisa bora zë borën e thatë
unë gjorqinakja
me gishtërinj mëndafshi
e me fije bari
ta thuri jelekun e kuq.
Eja Promete
më sill ajër
nga dheu i shkriftuar
se do t’them mirë se erdhe
e me ujë krojesh
në legen do t’i laj këmbë e duar,
do të pjek zog në hell
do të gatuaj bukë të ndorme,
që pasdarke të fluturojmë
përtej përvidhjes së rrezeve hënore,
derisa të rigojnë sysh,
lot trëndafilash.
Unë të pres si zog ferre
kur të tjerët duan t’na fikin shpirtin.
Këtë pasdarke dimri,
derisa bora zë borën
unë gjorqinakja
pres të më vish
e të vdesësh
ngadalë,
thërrmijëza-thërrmijëza
tue lëmuar
ballin e djersitur,
tue dëgjuar baladën
që e shkruaj me gishta në ajër.

Unë rri e pres Promete,
si zog ferre
tejendan mërirave
ku e keqja na mbiu n’derë,
ku duan t’na fikin
edhe hënën me gjithë yje.