Pas shtërzimeve të shpeshta
kur therëthikat përçajnë eshtrat
e një shtati karafilorë,
ditën e fundme të muajit të nëntë
të gjitha zanat që bëhen nëna
çjerrin zërin:
O zot, ma merr shpirtin,
klithin ato lulekarafilet
dhe shpurdhin këmbë e duar
mes butaforisë së bardhë
para një gurgule grash tjera
me shtat prej zane,
duke ftuar ditëvdekjen.
Oh,oh Zoti ynë!
Rrahin kofshët e tyre të bardha
shkulin flokëprishurat,
qajnë e thirrin:
Oh, nëna,
nëna moj nëna
athua na kanë kafshuar nepërkat!
Dhe,mos zot më keq,
po të mos iu kujtoheshin atyre
faqekarafileve,
lulefoshnjet që vijnë në jetë,
do ta merrnin veten më qafë,
do ta çaraveshnin zemërdashurinë
e do ta copëtonin atë copkë jetë,
copa-copa do ta hidhnin në bunacë.
Sepse,
edhe një pipth karafili hapet më lehtë
e luhatet me naze nga një fllad pranvere,
se një rrugëtim i një lulefoshnjeje
kur merr hov të del buzëvaj
nga ngrohtësia embrionit,
pa lënduar gishtërinjtë
petale karafilorësh,
që të kap pak dritë nga sy prej nëne
e të thith qumësht gjiri
pasi nënat të bëjnë naze
me faqëza bojë purpuri
që iu mbetet nga shtërzimet.
Dhe nënëzat hapin sytë
me një buzëqeshje
si ndër buzë,
dhe ato shikojnë
ah, mrekullohen duke shikuar,
gjakun e gjakut të tyre
në fytyrën kuq
prej bebeje,
duke lëvizur qepallat,
e duke hapur buzënjomat
se kërkojnë thimthat
për të shuar urinë
mu, aty te lulethimthat
ku zgjohet pikëjeta
e buron qumështi i bardhë
i përzier me aromë gjinjsh,
me aromën e diellit të kuqërremtë
dhe bukurinë e hënës së brishtë…