Flokët e mia dielli i Venedikut
M´i ktheu në ar, dhe kjo një alkimi,
Që ç´do lloj alkimie e ka zili.
Qepallat -ura, në të cilat ti,
Shkon fare pa u ndjerë drejt rrezikut
Të syve, si fshehtas vragat nën bar
Gufojnë edhe rrjedhin ndër kanale,
Ku deti qetësohet e llambar.
Dhe kush me qënin të pa ndonjëherë
E ka zili, pse dora pa stolira
E sringla e miklon me butësi.
Pa ndezje epshi e pa një dredhi.
Dhe djemtë, shpresë e shtëpive të mira,
Mes gojës sate humbin në humnerë.