Tani qyteti s’pulson më si karrem i prirur,
për të zënë gjithë ditët e dala në sipërfaqe.
Pallatet e qelqtë tingëllojnë më ngjirur
në vështrimin tënd. Dhe në kopshte shfaqet

vera si nje pirg kukullash të varura mes fijesh
kokëposhtë, të lodhura, të vrara.
Por nga toka, prej skeletesh të vjetër pyjesh
ngrihet lart vullnet: si të donte më përpara

gjeneral i detit natën të dyfishonte
galerat në të pagjumtin l’arsenale
e puhizen e mëngjesit të asfaltonte

me një flotë, që duke rrahur lopatat nxitur,
shpejton dhe befas me tërë flamurët ngritur
zë erën e madhe, verbuese dhe fatale.