Ndonjëherë gabojmë pa dashur,
lëndojmë njerëzit që na duan shumë
kjo jetë vërtetë, qënka buzëplasur,
lumej mendimesh vërshojnë pafund,

Ndonjëherë dëshirat të përflakin
s`di ku ndodhesh, n`tokë apo n`qiell
sytë shtegtarë rrëmbejnë e përplasin,
stuhit e mendimeve i kthejnë në diell

Ndonjëherë shpirti humbet brenda tij,
në tunelin e kujtimeve duke kaluar,
shpalosë ditarin duke qarë si fëmij,
kohën kthen prapa, duke u çmalluar.

Ndonjëherë nga rrëmbimi marim flakë,
lëndojmë shpirtin duke hamendësuar...
qiellin, token, kërkojmë t`i bëjmë bashkë
njdjenjen njerzore duke e shpërfytyruar,

Ndonjëherë shpirti ndihet i boshatisur,
e` dhimbja lëshon rrënjët thellësisht.
ca pika loti nga qielli i shpirtit pikuar
thërmojnë themelet e shpirit tërsisht.

Ndonjëherë dhe fati është i përgjumur
koha vrapuar s`kthen më kokën pas,
por ikim e ikim, gjithmonë shpresuar...
koha të shëroj plagë, të fymojmë m`pas