Janë violinat e ditës
që luajnë
simfoninë e pafajsisë.

Janë kuajt e erës,
që vithet tundin,
dhe përepshshëm përqafohen
me ujëvarat e dritës.

Është
lugina shurdhmemece,
dhe kaçurreli gëzim,
që për çudi,
rrugën humb,
si beqar i përgjumur.

Është
dhe ai mëz,
i jargët, i zi,
që jetën prek
duke ngordhur t’ëmën!