E din ndonjëherë dashurinë që e ke përjetuar me dikë dikur, atë ndjenjë që ta dhënë dikush mundohesh ta gjesh tek dikush tjetër, nuk e di pas një periudhë ndoshta të keqe, që ke jetuar në vuajtje thua me vetën edhe une meritoj ta dua dikë që më don..
Dhe fillon të flasësh me dikë, provon një ditë dy apo më shumë duke shprehur ndjenja e buzëqeshje fallco, duke u munduar ta duash, duke u munduar ta bindësh vetën se ndjen diçka por jo..
Asgjë, as edhe një emocion më i vogël nuk vjen, dhe pastaj heq dorë dhe kthehesh qëndron e vetmuar përsëri..
E di pse ndodh kjo..? Sepse brendësia jote është shume e thyer, shpirti jot është shumë e vrarë, është shumë e lënduar, është aq e thyer sa të gjitha ndjenjat e bukura janë zhdukur prej teje..
E di.. e di sepse edhe unë kam qënë aty, edhe unë e kam përjetuar këtë gjë..
Shpirti jot në atë periudhë është aq e thyer, aq e lënduar sa nëse kthehet ai që ti nuk ke mundur ta harrosh me muaj apo me vite nuk do të mund të ta jap atë ndjenjë, atë piken kryesore të dashurisë si ta jepte dikur, atë emocion në mëngjes qe e kishe dikur as ai nëse kthehet nuk mund të ta japë kurrë më.. Asnjëherë..
E di pse? Sepse edhe nëse kthehet, ti aq shumë trishtim që ke kaluar, aq shumë dhimbje që ke kaluar shkaku i atij tani nëse kthehet ke edhe më shumë frikë, të betohem që ke frikë ta duash, ke frikë ta përqafosh, ke frikë ta marrësh në telefon në mëngjes sepse mendon ndoshta të ka bllokuar dhe është larguar..
Asgjë nuk bëhet si dikur, asnjëherë, e di nga vetja bre, e di sepse dreqi e marrtë jam munduar shumë, kam provuar shumë dhe asgjë asnjëherë nuk ma dha atë dashuri që kisha dikur unë..
Dua të them që mos e mundo vetën, mos u mundo të kthesh pas asgjë apo të përjetosh diçka si dikur sepse nuk funksionon..
Do të shërohesh, lërja kohës edhe zotit, gjithçka dalëngadalë do të largohet, deri në ditën që do të vij  në jetën tënde dikush që zoti e ka çaktuar për ty..