Kishte qënë dikur një vajze e mirë...

E din pak me ndryshe nga bota, ashtu e kishte pas jetën e saj të lumtur, e kënaqur me gjerat qe kishte pasur...

Nuk kishte qënë dikush qe e kishte njohur dashurinë, nuk kishte qënë dikush që ja kishte dhënë zemrën dikujt..

Por nje dite ashtu papritmas, pa e menduar aspak pa e pritur, aspak kishte ardhur dikush ne jeten e saj.

Dikush që në fillim kishte bërë gjithçka që vetëm të fliste me atë, vetëm ta njifte atë.

Kishte ardhur dikush si njeriu më i mirë në botë, si njeriu që e donte më se shumti atë.

Por ajo nuk e dinte dashurinë, nuk e dinte si është ta dojë dikush, ta donte dikë.. ishte hera e parë.

Dhe me të vërtetë ndihej shumë ndryshe, ndihej shumë mirë sepse dalengadale i besoi atij.

Dalëngadalë ai u bë dhurata më e mirë në jetën e saj, u bë personi më i rëndësishëm në jetën e saj..

Nuk kishte si të jetë më e lumtur.. gjithçka ishte shumë bukur...

Ajo për herë të parë ja fali zemren dikujt, për herë të parë e përjetoi dashurinë...

Për herë të parë krijoi ëndrra me dikë, për të ardhmen e saj...

Por një ditë filluan të ndryshojnë gjërat, ashtu papritmas pa e kuptuar aspak se çfarë kishte ndodhur..

Ai djalë që në fillim bënte gjithçka të flasë me atë filloi të ndryshojë, filloi të mos ketë kohe për atë..

Ndërsa ajo për herë të parë filloi të ndiej dhimbje, filloi të ndihet e frikësuar, sepse as që nuk donte ta mendonte që ta humbasë atë...

Ishte ndjenjë e trishtueshme për të sepse e priste atë e priste gjithë ditën vetëm një mesazh një fjalë prej atij.. 

Por gjërat shkuan edhe me keq sepse ai ashtu dalëngadalë filloi dhe me ditë, me javë mos te flasë me të..

Derisa një ditë i tha që nuk e donte më, që duhet të përfundonte...

Ashtu i harroi të gjitha premtimet, të gjitha fjalët që ja kishte dhënë asaj...

Ai e kishte të lehtë e braktisi ashtu dhe e vazhdoi jetën duke mos e menduar aspak atë...

Ndërsa ajo ishte duke përjetuar ferrin brenda vetës së saj..

Ishte duke u djegur nga brenda, nuk donte ta besonte, nuk mund ta mendonte...

Sepse nuk kishte kthim prapa, nuk ishte diçka që ajo mund ta harronte aq lehtë...

Që mund të mësohej aq lehtë...

Më e hidhura është se kaluan muaj dhe ajo ende kishte shpresa brenda se ai një ditë do të kthehej..

Ende i kishte ato shpresa që për çdo minutë të jetës e shkatërronin dalëngadalë...

Duke e djegur nga brenda ashtu... duke ja shtuar dhimbjet nga dita ne ditë..

Ajo e priti shumë... priti aq shumë sa e harroi edhe veten... duke e menduar atë harroi edhe jetën e saj...

U bë një vajzë krejtësisht tjetër.. fytyra e saj ishte e zbehur, nuk ishte më ajo buzeqeshje e bukur në fytyrën e saj... 

Zemra e saj ishte e thyer në qindra copëza të vogla... zemra e saj e bukur mbaroi falë atij njeriu që në fillim u paraqit sikur të ishte një ëngjëll...

Ajo dalëngadalë filloi të urrejë çdo gjë, filloi ta urrejë dashurinë...

U bë dikush ashtu pa ndjenja, e ftohur e thyer..

Erdhi në një gjëndje sa nuk donte më asgjë sa nuk e donte as veten...

Ashtu nga dita në ditë i përballoi të gjitha dhimbjet dhe erdhi deri ne atë pikë sa me dhimbje e largoi dhimbjen...

Me dashuri e harroi dashurinë... me lot e pastroi plagën në zemrën e saj...

Tani më jeta e saj ishte një boshllëk i madh asgjë tjetër..

Dhe sot e kësaj dite ajo ende është dikush që nuk don ta njohë askënd, që nuk i beson askujt..

Që nuk mund ti fal dashuri askujt...

Falë atij njeriu që në fillim ishte sikur një ëngjëll...