Dashuria vjen pa te thene ''Mirmengjesi''dhe iken pa te thene ''Lamtumire''!...Etille eshte dashuria, sidomos ne adoleshence, ne moshen ku cdo gje qe fluturon te duket e kapshme.Te flasesh per nje flete te ditarit, e aq me teper kur ka lidhje me ndjenjat, nuk eshte e lehte.Me duhet te shkruaj dicka, e pse jo dhe te verteten?!Ndoshta do te ishte me e lehte nese do te me vinin ndermend, apo te kisha shkruar kete flete ne ditar.Kjo eshte nje nga ato flete qe s'kishte nevoje qe te shkruhej ne ditar sepse ashtu sic ishte e thjeshte, e bukur, e dhimbshme, e hidheruar, spontante, mbetet ne memorie.Eshte e tepert te zgjatem tani.Ishte vjeshte.Me duhej te shkoja ne nje vend ku sdo te njihja askend, ku gjithcka do me dukej krejt e huaj.Madje edhe dielli s'eshte nje per te gjithe, edhe drita e henes dhe e yjeve, nata dhe shiu, cdo gje me tjeter me dukej e huaj.Me duhej te shkoja edhe pse pa deshiren time.Dhe ja krejt papritur u gjenda perpara teje per te te thene''Lamtumire''.Por jo, ti s'me lejoje te flisja.Flisje vetem ti si zakonisht, por disi ndryshe.Kishe nje fytyre te zbehte, sy...nuk e di, te skuqur e te perlotur bashke, nje ze te mekur qe pengohej diku para se te dilte.E megjithate perpiqesha te nderhyja e te strukesha pas fjaleve te tua dhe te hyja ne skutat e shpirtit tend, aty te gjeja pak ngrohtesi, shprese, kurajo e perkrahje...Kisha nevoje vetem per nje fjale por...Jo, eshte e pamundur, e megjithese te gjitha mi kishe lexuar me sy vazhdoje te flisje, e te flisje.Flisje pa kuptim.E pastaj heshtje...Dhe pastaj peshperitmas me the ''DHE KOHA PO QAN PER LARGESIN TENDE''!...dhe lotet te rridhnin nen sy papushim!...Dhe une vazhdova rrugen, ndoshta rrugen tende.Ike dhe pse kjo sjellje nuk te perkiste ty.Ike, u largove para meje mes shiut qe binte e njomte lehte floket e mi, mes loteve qe rridhnin papushim.Largimi yt me tha''Lamtumire''!...Gjethet bien ngadale nga pemet dhe bashke me to disa pika loti nga syte e mi.Dimer i eger tashme hyn dhe zemra ime lengon per kete fatkeqesi.Une trishtohem sepse tashme do te me duhet qe qe fill e vetme te perballoj kete dimer te acarte dhe ku i dihet ndoshta shume te gjate, zemra me mbushet plot dhimbje, plot brenga dhe ne kete mundim shkaterrimtare.Lotet e mi rrjedhin pa pushim, pa mbarim rrjedhin pak rrembyeshem, po per ku se di.Ato rrjedhin dhe krijojne nje kanal, ne te cilin pllakosen kujtimet, rikthehen zhgenjimet, enderrat heshtin dheshpresat vdesin.Ah, !...Ky dimer kaq i vrazhde!..E ndjej qe lotet dhe dhimbjen nuk do te m'i pushoje.E ndjej qe rrjedhen e jetes te qete s'do te me ler ta vazhdoj, e ndjej qe keto mizori kerkojne te me torturojne.Fillikat e vetme, e lenduar, do te mundohem te perpiqem ta kalojkete dimer shkaterrimtar.Tani ti prane meje me nuk do te ndodhesh.Nuk do te jesh me rrezja e pare e diellitqe me zgjon, sdo te jesh ti me flladi i eres qe fytyren, trupin ma ledhaton, zemra sdo ta ndjeje me ate ngrohtesi, qe ti dikur ma jepje.Shpirti sdo te gezoje, sdo te lumturoje me sepse gezimi i shpirtit ishe ti, ne ato dite te kaluara vere.Por edhe dimri me stuhi do te mbaroje!...PO!...PO...do te mbaroje!...Jam e bindur se nje dite ky acar qe ka ngrire, e ka pushtuar gjithe qenien time, ky artikull qe ka ngrire mendjen time, do te shkrije.Jam e bindur se keta lot te kristalte e te pashterueshem, nje dite do te pushojne se rrjedhuri.E pra nje dite serish do te vije pranvera per mua dhe dimrin e hidhur e te acart do ta kem lene pas duarve, pas kraheve pergjithmone, por jo per ta harruar!